Όνειρα, όνειρα, όνειρα...

όνειρα, όνειρα, όνειρα...

τι είναι άραγε τα όνειρα που κάνουμε με ανοιχτά μάτια; είναι όλα έκείνα τα πράγματα που φανταζόμαστε και θα τολμήσουμε ή όλα εκείνα τα πράγματα που φανταζόμαστε και θα θέλαμε να κάνουμε στη ζωή μας αλλά φοβόμαστε, δειλιάζουμε να αποτολμήσουμε;

δεν ξέρω...

κάνω πολλά όνειρα...

Όταν το μυαλό μου είναι 5 χρονών καβαλάω φτερωτούς μονόκερους και πετάω πάνω από καταπράσινα λιβάδια. Χαζεύω το κρυστάλλινο νερό που γλιστράει ήρεμα μέσα στα μικρά ρυάκια,για να δημιουργήθει ένα ορμητικό και αινιγματικό ποτάμι έτοιμο να χωθεί στην αγκαλιά της ανεξιχνίαστης θάλασσας

Όταν το μυαλό μου είναι 15 χρονών γράφω στίχους για έναν άδικο πόλεμο.. παίζω την πιο μελαγχολική μουσική και την πιο αισιόδοξη.. κλαίω μαζί με τις μανάδες και παίζω κρυφτό με τα παιδιά.... τους δίνω τα δικά μου παιχνίδια γιατί εγώ έχω πολλά... αισθάνομαι παντοδύναμος και αισθάνομαι ότι μπορώ εγώ μαζί με έναν δύο φίλους να αλλάξουμε τον κόσμο...

Όταν το μυαλό μου είναι 20 ερωτευομαι παράφορα... Αναζητώ την "Περηφάνια και Προκατάληψη'', τα "Ανεμοδαρμένα Ύψη", το "Γλύκό Νοέμβριο'', τα"Όσα παίρνει ο άνεμος", τον "Τελευταίο τον Μοϊκανών".... αναζητώ το απόλυτο, το πιο τρελό όνειρο...

Όταν το μυαλό μου είναι 25 συμπεριλαμβάνει τα όνειρα του πρώτου, δεύτερου, τρίτου, τέταρτου, .... εικοστού τέταρτου, εικοστού πέμπτου χρόνου της ζωής μου αλλά και του παρόντος. Φωνάζω ώρες ώρες στον εαυτό μου "Νίκο ξύπνα!!!", αλλα ίσως όχι αρκεά δυνατά... μπορεί και να φοβαμαι να ξυπνήσω... Το παρόν και τα γεγονότα της ζωής είναι τα μέσα εκείνα που κάνουν τον σουρεαλισμό ... ρεαλισμό. Συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις φτερά για να πετάξεις, παρά μόνο τα φτερά της ψυχής σου... ότι αυτό ο κόσμος βουλιάζει και καταστρέφεται από τους "μεγάλους" και ότι οι "μικροί" λίγα μπορούν να κάνουν, αλλά αν επιφορτίζουν την κατάσταση με τον αέρα της αδιαφορίας τους θα καταστραφεί πολύ νωρίτερα... ότι το "απόλυτο" στον έρωτα δεν υπάρχει γιατί αυτό σου έδειξε η ζωή, ή η καρδιά που σε πρόδωσε... ότι για να επιβιώσεις πρέπει να μετοικήσεις σε έναν πρωτόγονο λαό που θα είναι εγκατεστημένος σε ένα νησί για το οποίο θα είσαι σίγουρος ότι θα βυθιστεί μετά από τέσσερις τουλάχιστον αιώνες... εκεί θα έχεις την ευκαιρία να φοράς λιγοστά ρούχα στη δουλειά - γεγονός που δεν θα σου τρώει χρόνο από τη ζωή σου ψάχνοντας μέσα στη γεμάτη ντουλάπα - θα σκάβεις τη γη, θα τραγουδάς, θα χορεύεις εκστασιασμένος, θα κοιτάς τα άστρα, θα μελετάς την πλημμυρίδα, θα αφουγκράζεσαι τη μουσική του σύμπαντος, θα κάνεις έρωτα, θα γεννάς παιδιά τα οποία θα ζουν ελεύθερα και δεν θα καταπιέζονται

Εάν αυτά δεν είναι εφικτά, δεν χρειάζεται να μετακινηθείς ούτε 5 χιλιόμετρα, ούτε να συμβιβάζεσαι αλλά να παραμυθιάζεσαι.... παραμυθία....

όνειρα, όνειρα, όνειρα κάνω....

Μια παλιά κινέζικη ρήση λέει ότι: "αυτή είναι η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου" ... ο προβληματισμός και η ερμηνεία της, δικιά σας...