Υπάρχουν στιγμές, που η αλήθεια σε κάνει να νιώθεις διάφανος…
Να κοιτάς στον καθρέφτη, αλλά να μη βλέπεις το είδωλο σου…
Είναι εκείνες, οι καταραμένες στιγμές, που ο καθρέφτης γίνεται χαρτί…
Και δεν επιστρέφει το είδωλο σου, αλλά αυτό που πραγματικά είσαι…
Και τότε το χαρτί παίρνει φωνή… τη δικιά σου φωνή…
Όχι όμως αυτή που έχεις μάθει ν’ ακούς… που σ’ αρέσει ν’ ακούς…
Αλλά αυτή που …σπατάλησες…
Και τότε, πρέπει να πας πίσω…
Να γαντζωθείς σε κάτι αδιάφορο…
Μάλλον κάτι σαν κάθαρση… περιμένοντας να σε γυρίσει πίσω…
Εκεί που ξεκίνησες…
Ότι έχεις νιώσει στη ζωή σου σωριάζεται μπροστά σου…
Ανυπόστατο…
Μόνη σωτηρία είναι να εμπιστευτείς ετούτο το κενό…
Και μόνο τότε καταλαβαίνεις, πως η ζωή…
Είναι ότι έδωσες…
Ετούτο το κενό, είναι ότι του έδωσες…
Σαν εκείνο τον καθρέφτη στην αρχή…
Που δεν έβλεπες είδωλο μέσα του…
Παρά μόνο ένα άσπρο χαρτί…
