Τότε κοιτώντας τον θα καταλάβεις πως ο χρόνος που σκοτώνουμε, δεν πεθαίνει ποτέ πριν μας εκδικηθεί…
Κόκκινο. Αυγουστιάτικα μαλλιά σε μέρες ξυπόλητες με μόνο ήχο το ασταμάτητο τραγούδι του Νέστου. Σε πιάνει από το χέρι και σε αναγκάζει τα τρέξεις τόσο γρήγορα που σε κάθε σου βήμα νομίζεις πως θα ξεκολλήσουν τα γόνατά σου. Όπως παιδί παλιά, σημάδι που έδειχνε στο άνεμο πως είχε βρει τον μάστορα του. Όταν πάλι τον είχες νικήσει. Πορτοκαλί. Το καπλάνι της βιτρίνας με ρόλο εαρινού προαγγέλου που βολόδερνε εδώ κι εκεί κοιτώντας κρυφά μπας και ξεκλέψει λίγο φως που θα περάσει ανάμεσα από τα , αποσταμένα πια για να είναι κλειστά, δάχτυλα σου. Κίτρινο. Ξεθωριασμένο, σαν τις εικόνες που περνούν από μπροστά σου μόνο όταν τα μάτια είναι μισόκλειστα. Με τα στήθη γυμνά σε πλησιάζουν και επιτέλους σου χαρίζουν το άγγιγμα τους, τώρα… που το έχεις ανάγκη όσο ποτέ. Πράσινο. Απλώνει το είναι του παντού, όμορφο και προκλητικά άγνωστο. Σου χαρίζει ένα ζευγάρι σανδάλια και ξεγυμνώνεται μπροστά σου με μάτια βγαλμένα σαν από θυσία ιερή και ξεχασμένη που περιμένει τη λύτρωσή της. Μπλε. Αεικίνητο που γύρω στροβιλίζει με ένα πανέρι δροσιά στο χέρι και ένα χάδι υγρό σαν μαγιάτικης νύχτας που όρθωσε τ’ ανάστημα της κι αρνήθηκε να δώσει στον ουρανό της θέση θέση στον αυγερινό. Μωβ. Αμφιθυμία που γίνεται επιθυμία καταλήγοντας σε μία πεταμένη στην άκρη σχοινένια σπονδυλική στήλη και τραβώντας χωρίς λουρί αυτή τη φορά προς εκείνο το μεγάλο σύννεφο που μοιάζει σαν τεράστια νιφάδα χιονιού. Λευκό. Τέτοιος θα ήταν ο αέρας αν ήταν χρώμα. Αυτός που χαϊδεύοντας σε, έρχεται και παίρνει ότι ξύλινο που νόμιζες κέρινο και ότι πέτρινο που νόμιζες διαμαντένιο κουβαλάς, και είχε μείνει ξεχασμένο στις τσέπες εκείνου του παλιού χακί τζάκετ σου που είναι πλέον πολύ βαρύ για να φοράς τέτοιες καλοκαιρινές μέρες. Κατάλαβατε;
Ξέρω πως είναι κάποιος
που με ψάχνει μέσα στο χέρι του νύχτα-μέρα,
και με βρίσκει, κάθε λεπτό, μες στα παπούτσια του.
Δεν ξέρει πως η νύχτα είναι θαμμένη
με σπιρούνια πίσω από την κουζίνα;
Ξέρω πως είναι κάποιος καμωμένος από τα μέλη μου,
που τον ολοκληρώνω όταν το ανάστημά μου
καλπάζει στο ακριβές του πετραδάκι.
Αγνοεί πως στο χρηματοκιβώτιό του
δε θα επιστρέψει νόμισμα που βγήκε απ' το πορτρέτο του;
Ξέρω τη μέρα,
αλλά μου έχει ξεφύγει ο ήλιος
ξέρω την παγκόσμια πράξη που έκανε το κρεβάτι του
με ξένο κουράγιο κι εκείνο το χλιαρό νερό,
που η φαινομενική συχνότητά του είναι ένα ορυχείο.
Είναι, ίσως, τόσο μικρός εκείνος ο άνθρωπος
που τον πατούν τα ίδια του τα πόδια;
Μια γάτα είναι το σύνορο ανάμεσα σ' εκείνον και σ' εμένα,
ακριβώς πλάι στο κύπελλό του με το νερό.
Τον βλέπω στις γωνίες, ανοίγει, κλείνει
το κουστούμι του, μάλλον μια ερωτηματική φοινικιά...
Τι άλλο μπορεί να κάμει παρά ν' αλλάξει κλάμα;
Αλλά με ψάχνει και με ψάχνει. Τι ιστορία!
Υπάρχουν στιγμές, που η αλήθεια σε κάνει να νιώθεις διάφανος…
Να κοιτάς στον καθρέφτη, αλλά να μη βλέπεις το είδωλο σου…
Είναι εκείνες, οι καταραμένες στιγμές, που ο καθρέφτης γίνεται χαρτί…
Και δεν επιστρέφει το είδωλο σου, αλλά αυτό που πραγματικά είσαι…
Και τότε το χαρτί παίρνει φωνή… τη δικιά σου φωνή…
Όχι όμως αυτή που έχεις μάθει ν’ ακούς… που σ’ αρέσει ν’ ακούς…
Αλλά αυτή που …σπατάλησες…
Και τότε, πρέπει να πας πίσω…
Να γαντζωθείς σε κάτι αδιάφορο…
Μάλλον κάτι σαν κάθαρση… περιμένοντας να σε γυρίσει πίσω…
Εκεί που ξεκίνησες…
Ότι έχεις νιώσει στη ζωή σου σωριάζεται μπροστά σου…
Ανυπόστατο…
Μόνη σωτηρία είναι να εμπιστευτείς ετούτο το κενό…
Και μόνο τότε καταλαβαίνεις, πως η ζωή…
Είναι ότι έδωσες…
Ετούτο το κενό, είναι ότι του έδωσες…
Σαν εκείνο τον καθρέφτη στην αρχή…
Που δεν έβλεπες είδωλο μέσα του…
Παρά μόνο ένα άσπρο χαρτί…
4/12/2006
Γενέθλια…
Σκέψεις... σκόρπιες σκέψεις…
Θυμάμαι τα μισόλογα που άκουγα άθελά μου πίσω από μισόκλειστες πόρτες…
Θυμάμαι όταν μου έλεγαν ότι είναι ώρα για ύπνο αλλά εγώ προτιμούσα να κουλουριάζομαι στο κρεβάτι και να αφουγκράζομαι τη νύχτα…
Θυμάμαι το πρώτο μου όνειρο, τον πρώτο μου εφιάλτη…
Θυμάμαι όταν είπα το πρώτο μου ψέμα και μετά κρύφτηκα για να μη με δουν να κοκκινίζω…
Θυμάμαι όταν ανακάλυψα το πρώτο τους ψέμα και μετά κρύφτηκα για να μην δουν ότι κλαίω…
Θυμάμαι την πρώτη φορά που κουκουλώθηκα κάτω από το πάπλωμα και ευχήθηκα να κοιμόμουν για πάντα…
Θυμάμαι που όλα αυτά, έπρεπε να τα κάνω στα κρυφά… μόνος… εγώ με εμένα…
Θα θυμάμαι το σήμερα… την πρώτη φορά που ένιωσα ότι μεγάλωσα…
Τώρα αρχίζω και θυμάμαι...
Να ‘μαι καλά…
