ΑΜΙΛΗΤΑ

Ποτάμι τρέχει η Αγάπη, κι όσο τρέχει
πληθαίνει, και στ' ολόγλυκό της ρέμα
δείχνει της ευτυχιάς το ουράνιο ψέμα
και ο δρόμος της, θαρρείς, σωμό δεν έχει.

Μα μπροστά της, χωρίς να το παντέχη
του πόνου η πικροθάλασσα στο βλέμα
απλώνεται, γεμάτη δάκρυα κι αίμα,
και τα πάντα ρουφάει, τα πάντα βρέχει.

Χρυσομάνα, εμαράθηκαν τα φύλλα
και χειμώνας πλακώνει. Σε θωράω
κατάματα, με τρόμου ανατριχίλα.

Και σέναν' αλαφιάζεται το πράο
άρρωστο ανάβλεμμά σου, σα να ερωτά:
Θα χαρούμε άλλην Άνοιξη σαν πρώτα;

Λ. Μαβίλης