Πανδαισία...

Κόκκινο. Αυγουστιάτικα μαλλιά σε μέρες ξυπόλητες με μόνο ήχο το ασταμάτητο τραγούδι του Νέστου. Σε πιάνει από το χέρι και σε αναγκάζει τα τρέξεις τόσο γρήγορα που σε κάθε σου βήμα νομίζεις πως θα ξεκολλήσουν τα γόνατά σου. Όπως παιδί παλιά, σημάδι που έδειχνε στο άνεμο πως είχε βρει τον μάστορα του. Όταν πάλι τον είχες νικήσει. Πορτοκαλί. Το καπλάνι της βιτρίνας με ρόλο εαρινού προαγγέλου που βολόδερνε εδώ κι εκεί κοιτώντας κρυφά μπας και ξεκλέψει λίγο φως που θα περάσει ανάμεσα από τα , αποσταμένα πια για να είναι κλειστά, δάχτυλα σου. Κίτρινο. Ξεθωριασμένο, σαν τις εικόνες που περνούν από μπροστά σου μόνο όταν τα μάτια είναι μισόκλειστα. Με τα στήθη γυμνά σε πλησιάζουν και επιτέλους σου χαρίζουν το άγγιγμα τους, τώρα… που το έχεις ανάγκη όσο ποτέ. Πράσινο. Απλώνει το είναι του παντού, όμορφο και προκλητικά άγνωστο. Σου χαρίζει ένα ζευγάρι σανδάλια και ξεγυμνώνεται μπροστά σου με μάτια βγαλμένα σαν από θυσία ιερή και ξεχασμένη που περιμένει τη λύτρωσή της. Μπλε. Αεικίνητο που γύρω στροβιλίζει με ένα πανέρι δροσιά στο χέρι και ένα χάδι υγρό σαν μαγιάτικης νύχτας που όρθωσε τ’ ανάστημα της κι αρνήθηκε να δώσει στον ουρανό της θέση θέση στον αυγερινό. Μωβ. Αμφιθυμία που γίνεται επιθυμία καταλήγοντας σε μία πεταμένη στην άκρη σχοινένια σπονδυλική στήλη και τραβώντας χωρίς λουρί αυτή τη φορά προς εκείνο το μεγάλο σύννεφο που μοιάζει σαν τεράστια νιφάδα χιονιού. Λευκό. Τέτοιος θα ήταν ο αέρας αν ήταν χρώμα. Αυτός που χαϊδεύοντας σε, έρχεται και παίρνει ότι ξύλινο που νόμιζες κέρινο και ότι πέτρινο που νόμιζες διαμαντένιο κουβαλάς, και είχε μείνει ξεχασμένο στις τσέπες εκείνου του παλιού χακί τζάκετ σου που είναι πλέον πολύ βαρύ για να φοράς τέτοιες καλοκαιρινές μέρες. Κατάλαβατε;