Και τώρα, τι?

Πφφφ...
Βαρετό!
10 και κάτι το πρωί, σε μια δουλειά που δε σ΄αρέσει... ανουσιες συζητήσεις γύρω σου που πρέπει να κάνεις οτι τις παρακολουθείς... ανεπιτυχώς! Τις περισσότερες φορές χαμογέλας ευγενικα και γνεφεις το κεφάλι... αλλα σε λάθος χρονικο σημείο! Οι γύρω κάνουν οτι δεν προσεξαν πως χάζευες όταν σου μιλούσαν, αλλα σιγά σιγά η ελλειψη ενδιαφέροντος που αθελα σου δείχνεις για θέματα όπως... η eurovision σε αποξενώνει! Η διαφορετικότητα των ενδιαφερόντων σου ξενίζει τους συναδέλφους σου και τους απομακρύνει... όταν αυτο σε ενοχλεί και προσπαθείς να τους επαναπροσεγγίσεις ανοιγοντας ενα θέμα συζήτησης, στα μισα το έχεις μετανοιώσει... πάλι διαλεξες λάθος θέμα συζήτησης, κι αυτοί απομακρύνονται ακόμα παραπάνω... γυρνας πάλι πισω στην οθόνη του υπολόγιστη σου και περιμένεις το ρολόι να δείξει 14¨30 για να σχολάσεις...
Τουλάχιστον σήμερα είναι παρασκευή! Σε λίγες ώρες θα πας παλι Θεσσαλονίκη, θα βρείς τους παλιούς σου συμφοιτήτες, φίλους, γνωστούς... θα γυρίσεις σε δρομάκια και στέκια γεμάτα αναμνήσεις, και αργά το βράδυ θα κατηφορήσεις την Δ. Γούναρη και φτάνοντας στον Λευκό θα περπατήσεις στην παραλία παίρνοντας μεγάλες αναπνοές... λες και το οξυγόνο είναι ενέργεια που θα σε κρατήσει ζωντανό και την επόμενη εβδομάδα... μέχρι την άλλη παρασκευη, που θα ξαναφύγεις...
Οι περισσότεροι γύρω σου σου λένε πως δεν εισαι πια φοιτητής, πως πρέπει να συμβιβαστείς, πως όλος ο κόσμος έτσι κανει...πως... πως... πως.... Τους ακους χωρις να μιλάς, γελώντας κρυφά μέσα σου... Μα δεν καταλαβαίνουν πως δεν ζητάς να είσαι φοιτητής μια ζωή? Δεν καταλαβαινουν πως αυτο που αυτοι αποκαλούν "δυσκολεύεται να προσαρμοστει εδώ..." είναι θέμα καθαρα δικής σου επιλογής, και όχι αδυναμίας! Πρέπει να βάζεις την πραγματικότητα να κυνηγάει τα όνειρα... κι οχι να ονειρεύεσαι ανάλογα με το τι θεωρεί εφικτό η λογική της πραγματικότητας... γιατι τότε αυτό δεν ειναι ονειρο, αλλα... σχεδιο!
"Άσε με να μην είμαι τίποτε άλλο παρά ομορφιά! Αργά ή γρήγορα θα φύγω, αλλά θα τολμήσω να κάνω ό,τι μπορεί να αποτολμηθεί. Θα καταστρέψω τις εμφανίσεις, τα πλαίσια που με περιβάλλουν θα καούν όλα και θα εξαφανιστούν. Και θα ξαναπαρουσιαστώ ένα απόγευμα πάνω στην παλάμη σου, ήρεμος κι απέριττος, σαν ένα κρυστάλλινο αγαλματίδιο." γράγει ο Jean Genet στο "Ημερολόγιο ενός κλέφτη". Πόσο δύσκολο όμως είναι τελικά...
Κι αυτοί όμως απο αγάπη το κάνουν... οι περισσότεροι... μερίκοι απλά φοβούνται τους ανθρώπους που ονειρεύονται... ίσως γιατι αυτοι εχουν σταματήσει να ονειρεύονται απο καιρό, και η συνύπαρξη με ανθρώπους που το κάνουν ακόμα τους κάνει να νιώθουν άβολα με τον εαυτό τους! Δε σε νοιάζει όμως εσένα...
Πλατιάζεις όμως πάλι... Εσένα το μόνο που πρέπει να σε απασχόλει είναι η συνέντευξη που έχεις αύριο το πρωί για μια πολύ καλή δουλειά στη Θεσσαλονική! Δε σε φοβάσαι όμως... καλά θα τα πας... το μόνο άβολο σημείο θα είναι όταν αναφερθεί το θέμα προυπηρεσίας! Τότε θα θες πάλι να σηκωθείς και να αρχίζεις να ουρλιαζεις "Ποτε σκατά να την αποκτήσω αυτην την προυπηρεσία που θέλετε ολοι! 25 ειμαι... πτυχιο, μεταπτυχιακό και στρατιωτικο πότε θα τα εκανα? στα 10 μου???" αλλά ευτυχως δεν θα το κάνεις... θα το κάνεις στη φίλη σου τη Μαρία μετα την συνεντευξη, το μεσημεράκι που θα πατε για καφέ! Στη συνέντευξη το μόνο που θα κάνεις θα είναι να φορέσεις το πιο όμορφο χαμόγελο σου και να προσπαθήσεις να τους εξηγήσεις πως έχεις τετοια κάψα για κάτι διαφορετικό απο αυτό που κάνεις τώρα, που μακροπροθεμα θα αποδειχτείς αποτελεσματικότερος απο καποιον κορεσμένο με 20 χρονια προυπηρεσια...
Πφφφ... μ'αυτα και μ'αυτα πήγε 11 η ώρα... έχεις να στείλεις και κάτι φαξ... άντε κλείσε... αρκετά έγραψες... πρώτη φορα γράφεις κιόλας... πόσα θες να γραψεις απο την πρώτη φορα?